14-15 en 16 juni in teken van “Climbing for Life Bormio 2018”
Met heel veel twijfel gingen we er naar toe.
Want alles was zo onbekend.
Behalve de streek van de Mont Ventoux, reden we nog nooit in de bergen.
Woensdag 13 juni héél vroeg vertrokken vanuit Veurne, met de nodige files rond Brussel en Luxemburg die al voor vertraging zorgden.
We stopten enkel om te tanken en een sanitaire stop.
In Zwitserland moesten we de douane passeren …jawadde absoluut niet vriendelijk! 
Even vergaten we onze gsm uit te zetten en hups 60 euro roaming kosten.
Dag Zwitserland!
We reden verder richting Zurich, Chur …verder door de bergen tot we de ” Vereina car transporter” ( auto op de trein )
moesten nemen die je gedurende 20 min verder brengt door de berg. Je wint heus wat tijd! 
Nadien moesten we nog door een heel lange tunnel rijden en dan waren we eindelijk in Italie, Livigno.
Welkom Europa, terug gratis roaming.
We kwamen pas om 19 uur aan in ons Hotel in Bormio.

Toch was het de snelste route maar veel pech gehad!

Ter info : die trein shuttle en die laatste tunnel waren betalend. 

Ons hotel : Agriturismo Rini : mooie moderne kamers met balkon en een super uitzicht op de bergen.
Het hotel is goed voorzien voor fietsers met fietsstalling, hoekje om je fiets te kuisen en of te herstellen met het nodige gereedschap en wasmachines om je fietskledij te wassen.
Het personeel is er supervriendelijk!
Het ontbijt is compleet en je vindt er alles wat je nodig hebt om de tank te vullen voor een bergtocht.
Het avondeten vonden wij te zwaar en gingen uit eten in Bormio.
Hieronder ons hotel en omgeving, ja tussen de koeien 🙂
Doodmoe van de lange reis gingen we vroeg slapen.

DONDERDAG 14 JUNI

Om 6.30 u. opgestaan, een stevig ontbijt en onder een stralende zon op weg naar onze eerste beklimming : “Lago di Cancano”. De weg zoeken moesten we niet want de organisatie had alles heel mooi aangeduid.
Een ideale klim om onze beentjes al te oefenen op het zwaardere werk voor komende dagen.
Hieronder de gegevens en het profiel van de beklimming.

Gemiddeld : 5 %
Afstand : 11.4 km
Hoogte start : 1317 m
Hoogte top : 1890 m
Hoogteverschil : 573 m

Geen  moeilijke beklimming maar héél erg mooi. Zeker de moeite om te doen en het is er ook rustig.
Zeker doorfietsen tot je het meer ziet, prachtig gewoon!  Hieronder wat sfeerfoto’s en onze ritten op strava.

Eens terug in Bormeo een restaurantje gezocht om iets te eten.

Nadien terug een klimmetje naar Forte di Oga.
Startplaats : Santa Lucia vlakbij Bormeo.

max : 17%
lengte : 7.300 m
gem : 7,6 %
hoogteverschil : 543 m 

Een héél mooie klim! 

Na onze laatste rit nog naar het “Stelvio Village” geweest…een kleine enclave gemaakt in Bormio door de Belgen waar we terecht konden voor alle vragen en waar we ook onze nummers konden afhalen. We waren met 1500 enthousiastelingen! 
’s Avonds iets gaan eten en vroeg in bed want morgen donderdag vroeg op voor de Mortirolo! 

VRIJDAG 15 juni  : Giro di Mele e Vino 

111 km met de beklimming van de Mortirolo vanuit Tovo.
Het was dus alweer om 6.30 u. opstaan, een stevig ontbijt om naar de Stelvio Village van Climbing for life te rijden waar we starten.
Best spannend, want de Mortirolo vanuit Tovo en tevens de zwaarste kant : zou ik het kunnen? Ik was heel erg onzeker.

We vertrokken vanuit Bormio naar het dal alwaar het prachtig rijden was langs kleine bergdorpjes en steeds met zicht op de mooie bergen met hun besneeuwde toppen blakend in de zon!
Onze eerste bevoorrading was super gelegen en voorzien van alles wat we nodig hadden.

Nadien begon het serieuze werk ..daar was hij, de Mortirolo : één van de zwaarste beklimmingen van Europa.
Ik had echter moed en beloofde mijzelf dat ik hem zou bedwingen en tot de top zou geraken!
Gelukkig had ik in het begin het bord niet gezien waarop er stond dat er stukken van 27% tussen zaten.
Ben blij dat mijn man niets had gezegd want ik ging zeker blokkeren!
Het begon al héél erg zwaar door het bos maar het lukte : percentages van 9 tot 16 %, veel bochtenwerk.
Ik bleef rustig doortrappen met soms héél hoge hartslagen tot 170, maar had er geen last van en kon op een gelijkmatig tempo doorrijden.
Ik zag er veel die opgaven en terugkeerden.
Even was er een rustpunt …we reden op een plateau met prachtige vergezichten, dus profiteerde ik er van om even te stoppen en vooral te drinken maar ook om wat foto’s te nemen.
Nadien met volle moed verder …mijn man zei mij “het ergste moet nog komen” 
Oei? Nog zwaarder? Dapper klom ik verder, de weg werd smaller en smaller….een echt geiten pad…wegdek werd slechter en slechter…
Plots zag ik wat verder iedereen afstappen, zelfs de besten moesten afstappen! Begreep het niet goed en klom nog verder, onwetend dat ik op een stuk van 27% en méér reed …Plots ging het verkeerd, mijn voorwiel ging omhoog en ik had geen evenwicht meer..was even in paniek!
Iedereen riep : “stap van je fiets dat stuk kan je niet beklimmen”.
Toen ik naar mijn gps keek zag ik 28% tot 33 % …dat kon ik echt niet beklimmen. Dat ene stuk ging ik te voet verder tot ik terug op mijn fiets kon maar toch nog steeds percentages van 18 tot 22%.

Ik zei tegen mij zelf : “Caroline, je blijft op je fiets tot het einde”.
Warempel, waar anderen terug te voet gingen kon ik wel verder rijden tot aan de top! 

I DID IT! 

De omgeving was er wondermooi en we namen wat foto’s .
Er was er ook een bevoorrading waar we terug op krachten konden komen.
Was nodig want ik was toch wel erg moe.
De afdaling was gelukkig aan een andere kant, richting Grosio.
Ik daalde moeizaam want was moe van de beklimming maar we moesten doorrijden want we hadden nog een héél eind te rijden .
Was blij toen ik in Bormio was …douche deed deugd en ook het eten maar we waren steenmoe en kropen er vroeg in met een héél voldaan gevoel!

Hier onder het profiel, wat sfeerfoto’s en onze rit op strava. 

ZATERDAG 16 JUNI : DE STELVIO ! 

De grote dag!
De beklimming van de Stelvio.
Terug vroeg opgestaan om een stevig ontbijt te nemen en op tijd aan de start te staan in Stelvio Village.
Het startschot werd gegeven en we konden allen vertrekken voor een héél mooie klim met alweer prachtig weer!
Die dag werd de Stelvio verkeersvrij gemaakt.
Gelukkig, want op de Stelvio is het normaal héél erg druk door veel motorrijders en auto’s die zich op een racecircuit wanen.
De eerste 20 min zat mijn nek volledig vast door mijn artrose zodat ik niet echt van het landschap kon genieten.
Plots kwam mijn nek toch los en kon ik met volle teugen genieten van het klimmen en het steeds wisselende landschap bewonderen.

De eerste haarspeldbochten liggen al in het dorpje zelf. Niet al te steil slingert de weg hier omhoog om een indrukwekkende kloof in te rijden. Het is nergens extreem steil, maar evengoed is het overal flink doorklimmen. Na de eerste bochten boven Bormio blijf je vrij lang op een balkon rijden. Als het nog kan geniet van het uitzicht, want het is indrukwekkend en mooi. Enkele smalle en natte tunnels verdienen het om op te letten.

Naast een indrukwekkende rivier die eerder een waterval genoemd mag worden gaat de weg over in haarspeldbochten. Het zijn er minder dan aan de andere zijde van de Stelvio maar het genieten (of pijn lijden) is er niet minder om. Na deze haarspeldbochten gaat de weg even steil recht omhoog om daarna even terug te vallen. Heerlijk om de benen weer even los te draaien voor de ‘Grande Finale’. Want de laatste kilometers zijn heel steil, vlak voordat je de kermis van de Stelvio in rijdt. In je eentje genieten van je overwinning op deze col zit er niet bij.

Het was er super mooi met heel veel variatie. Op een hoogte van 2200 m waren er alpen weiden en een paar huisjes.
We klommen verder en verder tot we aan de top en de sneeuw kwamen : 2757 m!
Op de top was het erg druk door de vele fietsers en supporters.
Er waren cafeetjes en veel souvenir winkeltjes.
Het uitzicht was er subliem! Na wat tot rust te zijn gekomen ons warmer gekleed voor de afdaling.
Er was wel een stralende zon maar het was er slechts 10 graden.
Het naar beneden rijden deed ik op het gemak, heel veel haarspeldbochten en ondertussen eens stoppen om mooie foto’s te nemen! 

Hieronder het profiel en sfeerfoto”s van de Stelvio. Alsook mijn strava rit.

Eens terug in Bormio de innerlijke mens versterkt om nadien nog eens de Lago di Cancano te beklimmen.
Was een perfecte afsluiter van drie heel mooie dagen met super mooi weer!
Dank aan de perfecte organisatie. 
Dank aan mijn man, mijn begeleider en redder in nood als ik even bang was.
Met dank aan Jochens Velodroom die mijn fiets perfect in orde maakte.
En ook met dank aan David Ryckeboer, mijn kinesist en zijn papa Julien Ryckeboer die mij goed positioneerde op mijn fiets.

We gaan zeker terug!  De zaterdag heel vroeg vertrokken naar Veurne. En als ik nu alles neerpen heb ik heimwee! Hieronder nog een paar foto’s van onze laatste klim en ons vertrek naar huis .